H ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ

Μετά απο αρκετούς μήνες στο νέο μου σπίτι μπορώ πλέον να πώ και να μοιραστώ μαζί σας αρκετά πράγματα για την νέα μου ραδιοφωνική περιπέτεια..

Κάθε φορά που ξεκινάω για τον OASIS88 , έχω τα μάτια μου ανοιχτά στο δρόμο...

Χαζεύω τους ανθρώπους,τα πρόσωπά τους,τις κινήσεις τους, την αγωνία τους στα μάτια τους. Με πιάνω να κλέβω το χαμόγελό τους και χαμογελώ κι εγώ όταν βλέπω στο ίδιο λεωφορείο ανθρώπους να χαμογελούν..

Έχετε αλήθεια σκεφτεί πόσο δύναμη μπορεί να κρύβει ενα χαμόγελο ;

Mε αυτά τα πολεμοφόδια ,κλείνομαι στο ευήλιο studio του OASIS88 για 4 ώρες κάθε μεσημέρι στις 13.00 .

Αυτές οι τζούρες αισιοδοξίας είναι που με κάνουν να ξεκινάω πάντα με τραγούδια και με λόγια που σκοπό έχουν να σας δώσουν αυτό το κάτι που χρειάζεστε στα μέσα της ημέρας,ακριβώς την ώρα εκείνη που το ρολόι στην δουλειά κολλάει και δέν προχωράει γρήγορα..

Χτές μου τηλεφώνησάν τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ τους και μόνοι τους χωρίς να τους ρωτήσω τίποτα μου εξιστορούσαν πώς περνάει η μέρα τους..

Η Κα Μαρία πήγε βόλτα στην Γλυφάδα με την φίλη της και γύρισε νωρίς -νωρίς παρ όλο τον ωραίο ήλιο για να με ακούσει..

Ο Γιώργος ,οδηγός ταξί, ζεί κάθε μεσημέρι την δική του κόλαση στην κίνηση ,αλλα όταν τραγουδάμε πάρεα στο τηλέφωνο τα τραγούδια που παίζουμε τότε για αυτόν η μουσική αυτή παράσταση στο ραδιόφωνο μετατρέπει την κόλαση ,σε ΟΑΣΗ

Ο Ντίνος διαβάζει μόνος του γιατι οι σχολές έχουν κλείσει και οι μέρες περνάνε και παρ όλα αυτα βαριέται αφάναστα. Μου έλεγε οτι έχει βαρεθεί ΟΛΑ τα ραδιόφωνα επειδή παίζουν τα ίδια και τα ίδια και οτι στον OASIS88 βγήκε ένα λιμάνι με ωραία καραβάκια που δέν είναι ίδια μεταξύ τους. Μαζι μας ακούει και μαθάινει τραγούδια που δέν τα άκουγε ποτέ..Του αρέσει όμως αυτή η αίσθηση ,αυτη η παρέα που σαν μια μικρή συνομοσία κάθε μεσημέρι μαζέυεται ,χωρίς κανείς να ξέρει για τον άλλον και ολοι μαζί έχουν την ίδια συνήθεια..

Η Στέλλα και η Μαρία που δουλεύουν στο γραφείο καιδέν ζούν αν δέν παίξουμε Πλούταρχο, η Ντίνα που επίμένει οτι ΜΑρινέλα είναι η καλύτερη γυνακεία φωνή και μαλώνει με την φίλη της πάνω απο το ραδιοφωνάκι γιατι εκείνη επιμένει οτι η Αλεξίου είναι μακράν η καλύτερη φωνή..

Εγώ για να μην μαλώνουν φροντίζω να παίζω παντα και Αλεξίου και Μαρινέλα.

Και είναι κι άλλοι..Πάρα πολλοί...

Ζώ μέσα σε μία νέα περιπέτεια,με καινούριους ανθρώπους , με τον κάθε έναν να έχει την δική του ιστορία ,τον δικό του χαρακτήρα, την δική του φωνή αλλα ολοι τους έχουν κοινό παρανομαστή την συχνότητα αυτή που την ανακάλυψαν τώρα

ΟΤαν η ώρα πάει 17 και πρέπει να αναχωρήσω οι 4 ώρες μου φαίνονται λίγες.. Είναι σαν να βγήκα για ενα ωραίο καφέ με όλους τους γνωστούς -αγνώστους ήρωες ολοι τους σε μια πόλη που βουίζει και θορυβεί ακατάπαυστα .

Σάν να έχουμε όλοι μαζευτεί σε ενα ωραίο ταβερνάκι με τα πιο ωραία λαικά, με το κρασί μας το όμορφο το ημίγλυκο να κουβεντιάζουμε τα δικά μας , και η μουσική να παίζει για όλους μας τραγούδια ωραία ,λαικά του χτέςκαι του σήμερα..

Σε αυτή την νέα παρέα θέλω να σας προσκαλέσω όλους..ΘΑ το νοιώσετε κι εσείς αυτό που ένοιωσα κι εγώ ..

Το ραδιόφωνο έχει αυτη την μαγική ικανότητα να μεταφέρει τα συναισθήματα ακόμα και μέσα απο μία ανάσα,μέσα απο ένα τραγούδι , μέσα απο ένα σπάσιμο της φωνής πάνω σε ενα τραγούδι που συγκινεί...

Κάθε μέρα είναι γιορτή..κάθε μέρα είναι και μια καινούρια ιστορία που ξετυλίγεται στα όμορφά μου μεσημέρια , στο νέο μου σπίτι εκεί στην όμορφη Ηλιούπολη ,εκεί δηλαδη που για πρώτη φορά πριν 17 χρόνια έπιανα για πρώτη φορά το μικρόφωνο..

Η ιστορία κάνει κύκλους και αυτό το ζώ..

Καλώς ήρθατε στην παρέα μας ..

Να κεράσω κρασάκι;

Τάκης Φωτίου
info@takisfotiou.gr

ΨΙΤ : Καθημερινά ανακαλύπτω όλο και περισσότερα blogs που μεταφέρουν το κλίμα του ραδιοφώνου πρός τα έξω..Συνεχίστε συνάδελφοι..

ΨΙΤ2 : Χτές έπιασα τον εαυτό μου να τραγουδάει το τραγούδι του Πάριου που λέει..μα δέν την νοιάζει, μα δέν την νοιάζει που όταν λείπει ο ουρανός μου,σκοτεινιάζει.. και έξω είχε συννεφιά..Πήρα αμέσως τηλέφωνο στον άνθρωπο μου για να πω οτι τα σύννεφα αυτά μπορώ να τα διώξω απλά και μόνο με ένα φύσημα ..Ενα φφφφ.. αρκεί ...Αρκει να το κάνεις με αγάπη..