Να που το πήρα απόφαση να γράφω καθημερινά στο ημερολόγιο μου.Φτύστε με μη με ματιάσω.
Με λίγο σπρώξιμο όμως απο τα δικά σας δεκάδες μηνύματα ,κάτι οι καταστάσεις που ζούμε όλοι καθημερινά με αναγκάζουν να μπάινω στην διαδικασία να σκέφτομαι λίγο περισσότερο και έτσι να γράφω μιας και αυτός ο μήνας ξεκίνησε πάρα πολύ καλά για το ταπεινό ημερολόγιο αυτό.
Βροχή και σήμερα-επιτέλους.
Χειμώνα έχουμε .
Την Πρωτοχρονιά όταν ξύπνησα είχε τέτοιο ωραίο καιρό που νόμιζα οτι ηταν ΠΑΣΧΑ. Μόνο η τσίκνα του αρνιού έλειπε εκείνη την ..ανοιξιάτικη μέρα
Τρελλάθηκε ο καιρός..
Εδώ θα μου πείτε όλοι μας κουβαλάμε τρέλλα.Αλλοι το ξέρουν και το διασκεδάζουν και άλλοι δέν το ξέρουν και κάνουν βόλτες στο Δαφνί
Έτσι είναι αυτά τα πράγματα
Θέλω να πιστεύω οτι ανήκω στην κατηγορία Α και οτι το διασκεδάζω.Δέν με παίρνει να με παίρνει απο κάτω ειδικά αυτό τον καιρό που περνάω φάση ανασύνταξης δυνάμεων και είμαι μπροστά σε μια μεγάλη τηλεοπτική πρόκληση (θα σας πώ σε λίγες μέρες για αυτήν την πρόκληση -όνειρο ζωής)
Είναι ωραία η φάση αυτή γιατι με κάνει να βάζω στόχους και με ξυπνάει απο τον λήθαργο του προηγουμενου τρίμηνου μετά το σόκ της πώλησης του σταθμού που μας μεγάλωσε .
Αναπολώ και θυμάμαι αυτές τις ωραίες στιγμές στο στούντιο..
Και γενικά το κλίμα που είχαμε εκεί..
Τα γέλια και τα κλάματα..τα ξενύχτια..
Εκεί που ότι έκανες για τον σταθμό ηταν ΜΙΖΑ ΑΓΑΠΗΣ απο όλο τον κόσμο και σε γέμιζε.Ευχαριστιόσουν να το κάνεις.Να διαδώσεις απο το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο νέο που αφορά τον χώρο που δουλέυεις.ΚΑι να κάνεις τα πάντα για να φτάσει το σήμα σου σε κάθε γωνιά της Ελλάδας..
Και όλα αυτά χωρίς να περιμένεις ποτέ ενα 'ευχαριστώ' γιατι πάρα πολύ απλά το εκανες για σένα και για τους φίλους σου.
Πάνω στην τρέλλα μου-πάνω στην αλητεία μου που λέει και το τραγούδι θα συνεχίσω να το κάνω αυτό για τους ανθρώπους που αγαπάω σε οποιοδήποτε ραδιόφωνο και αν είναι.Και αυτό νομίζω οτι οι αναγνώστες μου το ξέρουν καλά.
ΚΑι τα παιδία στον ΟΑΣΙΣ και στον FREE ξέρουν οτι πάντα θα είμαι δίπλα τους σε οτιδήποτε κάνουν και θα το μεταδίδω ΕΛΕΥΘΕΡΑ και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ όπως έκανα πάντα.
Γιατι ,όταν αγαπάς το ρημάδι το μέσο ,κάνεις τα πάντα για αυτό.
Μου το έμαθαν οι παλιοί ερασιτέχνες μεσαίων και fm κυμάτων -ναί αυτοί που ξέρουν τί τους γίνεται,γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα ,ξεχωρίζουν τους ανθρώπους που τρέχουν απο τους ανθρώπους που κάθονται σε ενα γραφειάκι μέσα σε 4 τοίχους με την ταμπελίτσα μπροστά σάν δημόσια υπηρεσία.
Γέμισε ο τόπος απο δάυτους ,απο άσχετους καρεκλοκένταυρους σε δημόσια και ιδιωτικά μέσα(ραδιοφωνα-τηλεοράσεις και εφημερίδες) που πνίγονται μέσα στην κούπα του καφέ που γράφει απ έξω' θΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ BOSS '.
Άτομα που πνίγονται στην ανωνυμία τους και στο τίποτα και τρελλαίνονται οταν κάτι απλά κινείται ακόμα και έξω απο την πορτα τους.
Εχω δεί με τα μάτια μου και έχω ακούσει με τα αυτιά μου τέτοιες περιπτώσεις κομπλεξικών ανθρώπων που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μήν χάσουν την ταμπελίτσα και τον μισθό τους ,κάνοντας τεμενάδες στους αποπάνω τους και δουλεύουν ΜΟΝΟ λίγο πρίν ανανεωθεί το συμβόλαιο τους .
Ανατριχιάζω οταν τους βλέπω..Αηδιάζω ...
Αλλα ταυτόχρονα γελάω..
Γελάω γιατι οι υστερικές τους κινήσεις δείχνουν πάντα οτι θα μείνουν στο 'αντε να πάει δύο να πάω σπίτι μου'
Μακρυά απο εμένα.ΜΑκρυά απο τους εσάς -το εύχομαι .Εμείς θα παίρνουμε μόνο την μια και μοναδική μίζα.Την δόση Αγάπης που παίρνω 17 χρόνια ακόμα και τώρα που κάθομαι πίσω απο το λάπτοπ και όχι πισω απο την θέση που θέλω.
ΚΑλομελέτα όμως..και έρχεται η ΚΑΘΑΡΣΗ .
